Vredesbos Lebbeke. Hoe een nobel vredesinitiatief leidt tot politieke spelletjes.

Naar aanleiding van de herdenking van 100 jaar Wereld Oorlog I wenst de N-VA Lebbeke een Vredesbos op te richten op een weide aan de Hof ter Varentstraat/Veldekensstraat, waar op 14 september 1914 dertien jonge Lebbekenaren door de Duitsers werden vermoord en begraven .

Een nobel initiatief zo dachten wij, waar toch niemand kan tegen zijn.  Verkeerd gedacht, want het kwam niet van de VLD of SPA-Spirit-De Ploeg meerderheid, en kan dus niet goed zijn.

Hoe kwam dit initiatief tot stand?

Tuur De Rijbel, ereburger van Lebbeke en kunstschilder, heeft reeds vele jaren goede banden met onze familie. Tuur en vader Jef Uyttersprot werkten o.a. vele jaren samen bij de krant De Standaard. Hij komt regelmatig op bezoek en is een goede verteller. Kort na de operatie aan een rugletsel kwam hij mij verschillende keren, bijna wekelijks, bezoeken.

Hij vertelde dat zijn ouderlijke woning tegenover onze woning stond en over de gruwelen van de 1° wereldoorlog die zich hier voordeden op 13.9.1914. Duitse soldaten, die oprukten van Opwijk naar Dendermonde, werden die dag in een hinderlaag gelokt.

Uit represaille werden er die dag 24 Lebbekenaren vermoord waaronder 13 jonge mannen uit de buurt van de Kazèrekes (Brusselsesteenweg /omgeving van onze woning) waaronder drie  nonkels van Tuur en dit  op een weide in de onmiddellijke buurt,aan de Hof ter Varentstraat /Veldekensstraat. Hij bezorgde ook enkele mooie tekeningen van knotwilgen.

Wij gingen bijna bij elke ontmoeting de plek bezoeken, foto’s werden gemaakt (bijlagen – foto dd 16.3.2012)  en  hij vertelde dat de knotwilgen die de weide omgeven een belangrijke rol hebben gespeeld in zijn kunstwerken.  De weide is nog in takt en hij vertelde dat het nog de originele knotwilgen waren van toen. De idee om van deze weide een Vredesweide/Vredesbos met gedenkteken of-plaat werd door hem dan ook zeer positief onthaald als een blijk van waardering en herinnering aan de 13 onschuldige slachtoffers.
Het initiatief kreeg vorm en werd verder uitgewerkt. Het zou door  mij, in naam van N-VA aan de pers worden voorgesteld en zou ook aan de gemeenteraad worden voorgelegd. Een persontmoeting werd georganiseerd . Tuur De Rijbel werd gevraagd hierop aanwezig te willen zijn, met de uitdrukkelijke vermelding dat  ik dit initiatief nam als (volks)vertegenwoordiger N-VA. Peter Huyck, verantwoordelijke voor deze materie binnen het bestuur verving voorzitter André Segers. Tuur vertelde dat hij er graag op aanwezig zou zijn en bijkomende documentatie zou meebrengen om aan de pers te tonen. Dat het initiatief een politiek karakter had was voor hem geen probleem. Hij vertelde dat hij op een ouderdom gekomen was (85 j) om zich hieraan niet te storen en ‘zijn hart’ te volgen. Op de persontmoeting vertelde hij omstandig zijn verhaal over de gruwelen van 13 september 1914 aan de persmensen, ondersteund door een foto van de drie nonkels Verhulst, een tekening van de Kazèrekes die hij ooit maakte, de plattegrond van hun woning, de stamboom van de familie.

Het voorstel werd  ook geagendeerd op de gemeenteraad, maar de meerderheid van VLD, SPA-Spirit-De Ploeg, stemde dit weg en vond het een schande dat N-VA een dergelijk voorstel durfde doen.  Een schande? Een Vredesbos oprichten ten voordele van oorlogsslachtoffers ? De meerderheid wil op dit stukje moerassige historische weide liever een KMO-zone inplanten.

Dit voorstel en het getuigenis van Tuur De Rijbel kreeg evenwel een wansmakelijk staartje. Kort na het verschijnen van dit getuigenis in de pers kwam hij mij opnieuw opzoeken. Hij vertelde dat hij  een aantal telefoontjes van vrienden had gekregen die dit initiatief toejuichten. Maar hij kreeg ook enkele (georchestreerde ?) telefoontjes van personen met contacten in de meerderheid,  onder andere klanten van Tuur, die hem in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk maakten dat zij niet konden waarderen dat hij dit Vredesinitiatief van N-VA steunde. Kwestie van vrijheid  en democratie kan dit tellen.

Als bijkomende argumentatie van hun verontwaardiging vertelden zij dat het dank zij de VLD was dat hij tot ereburger van Lebbeke was aangesteld en dat het niet kon dat hij een initiatief van N-VA zou genegen zijn ( Dit werd donderdag en ook zaterdag jl door Tuur nogmaals bevestigd in een telefoongesprek).

Wij dachten dat men ereburger werd omwille van zijn verdiensten en niet omwille van zijn politieke kleur.

Tuur is ondertussen 85 jaar en stopt met schilderen. Hij is een en ander aan het opruimen en als blijk van waardering voor zijn ereburgerschap heeft hij een van zijn vele mooie schilderijen aan de gemeente geschonken. Weinig smaakvol is hierbij dat de lokale schepen van cultuur vertelt dat Tuur  door de N-VA in dit verhaal zou “misbruikt” zijn. Niets is minder waar. Wel is het zo dat Tuur wakker lag van de boze telefoontjes aan zijn adres. Wij dachten dat de betrokken schepen de ‘vredesgedachte’ zou genegen zijn, maar blijkbaar mocht hij niet.  Verrassing bij de persmensen, zeker bij dezen die in maart op de persontmoeting waren waarop Tuur uitvoerig zijn verhaal deed, wat ook zo in de kranten verscheen.  Tuur is geen politieker, wel een zeer gewaardeerd kunstenaar .

Een vredesintiatief steunen, ook al komt het initiatief van de N-VA, daar is niets mis mee.

Het Vredesbos met herdenkingsplaat krijgt ondertussen trouwens de steun van meer en meer mensen en organisaties, van  de Vereniging Vlaamse Oud-Strijders, opgericht in 1919 die de nagedachtenis van de  oud-strijders uit WO I in ere wil houden. Ook een andere ereburger, mandataris  van een andere politieke partij betuigde zijn steun, evenals  buren, kringen en bewegingen … steunen dit initiatief.

Of hoe een nobel initiatief door politieke tegenstanders wordt gekraakt.
Dit getuigt nog maar eens van de kleinheid van de Lebbeekse politieke klasse.

Karel Uyttersprot
Volksvertegenwoordiger.
Lebbeke 23.6.2012
www.kareluyttersprot.be